Czy psychoterapia jest skuteczna? (infografika)

Wiele osób zastanawiających się nad podjęciem psychoterapii ma wątpliwości, czy ta forma pomocy może być dla nich skuteczna. Rozwiewamy wątpliwości – badania spójnie pokazują, że około 80% pacjentów podejmujących psychoterapię doświadcza poprawy!

 Jeśli zastanawiasz się nad podjęciem psychoterapii, skontaktuj się z nami! Pierwsza konsultacja to dobra okazja, by porozmawiać o swoich wątpliwościach.

---

Co leczy w psychoterapii?

Jest wiele czynników, od których zależy skuteczność psychoterapii. Leżą zarówno po stronie terapeuty, klienta, jak i kontekstu w jakim odbywają się sesje. Jednak najważniejszym czynnikiem leczącym w psychoterapii jest według badań jakość relacji terapeutycznej.

Składa się na nią między innymi:

• wzajemne przywiązanie między terapeutą i klientem

• zgodność między terapeutą i klientem co do celów terapii

• zaangażowanie klienta w zadania realizowane w trakcie terapii

• gotowość klienta do otwartości w relacji z terapeutą

• zaufanie w stosunku do terapeuty

• emaptia, akceptacja oraz autentyczność wobec klienta ze strony terapeuty

Odpowiedzi klientów korzystających z psychoterapii są spójne z tymi danymi. Ci spośród nich, którzy oceniąją swoją terapią jako udaną, wymieniają następujące czynniki jako pomocne im w zmianie:

• poczucie bycia rozumianym przez terapeutę

• wsparcie ze strony terapeuty

• pobudzanie do osiągania wglądu

• uczciwość terapeuty, jego troska i zainteresowanie.

Praktyczne wnioski dla osób szukających pomocypsychoterapeuty

W trakcie wstępnych konsultacji z terapeutą warto odpowiedzieć sobie na pytanie: "Czy ta osoba będzie dla mnie odpowiednim pomocnikiem w mojej drodze do zmiany?".

W trakcie trwania relacji terapeutycznej - tak jak w codziennych relacjach międzyludzkich - mogą pojawiać się różnorodne emocje, zarówno pozytywne i negatywne. Staraj się dzielić się nimi z terapeutą na tyle otwarcie, na ile to możliwe.

Źródła:

J.C. Czabała, "Czynniki leczące w psychoterapii.", Warszawa, 2006

Norcross, J.C. (Ed.). (2011). Psychotherapy relationships that work: Evidence-based responsiveness (2nd ed). New York:  Oxford University Press

Psychologia humanistyczna - Carl Rogers

Carl Rogers był współtwórcą podejścia humanistycznego w psychologii - jednego z głównych kierunków we współczesnym rozumieniu człowieka. Wiele jego idei wywarło wpływ nie tylko na psychoterapię humanistyczną, lecz także na inne kierunki terapeutyczne.

Relacja w psychoterapii humanistycznej

Carl Rogers stworzył nurt zwany psychoterapią nastawioną na klienta (lub psychoterapią skoncentrowaną na osobie). Nazwa ta w dużej mierze oddaje to, co jest w centrum zainteresowania podejścia i stosunek jej twórcy do drugiego człowieka. Jego wkładem psychoterapię jest jego rozumienie relacji klient – terapeuta. Zrezygnował z nazywania jednej z osób w terapii "pacjentem". Pragnąc zrównać obie strony procesu terapeutycznego zaczął używać słowa "klient". Rezygnował z pozycji terapeuty-eksperta na rzecz podejścia, w którym jedynym ekspertem w swojej sprawie może być klient. Najważniejsze stało się wczuwanie się w indywidualny, niepowtarzalny i subiektywny świat innego człowieka. Rolą psychoterapeuty jest stworzenie warunków, w których klient potrafi posłuchać sam siebie, zrozumieć powody swojego cierpienia, znaleźć tempo i kierunek zmian, które będą mu rzeczywiście służyły.

Teorie psychologiczne i pionierskie badania nad skutecznością psychoterapii

Nie wierzył teoriom i uważał, że terapia, która wpasowuje klienta w teorie, nie służy jego zdrowieniu. Twierdził, że jego własne doświadczenie jest najbardziej wiarygodną wskazówką postępowania. Podobnym szacunkiem obdarzał doświadczenie klienta - nawet gdy wydaje się dziwaczne lub niewłaściwe. Pomimo swojej zawodności osobiste doświadczenie jest bardziej godne zaufania, niż intelekt i idee. Obserwował swoją pracę, sprawdzał, co służy, a co przeszkadza w rozwoju osobom, z którymi pracował. Swoją drogę w rozumieniu terapii określił jako zmianę pierwotnego pytania z jak leczyć i zmieniać ludzi na: jak stworzyć relację, którą drugi człowiek może wykorzystać dla swojego rozwoju. Jego zainteresowania opierały się bardziej na odpowiedzi na pytanie co i jak, niż dlaczego. Nie bazował jednak na przeczuciach - jako pierwszy weryfikował swoje hipotezy prowadząc badania naukowe nad skutecznością i czynnikach leczących w psychoterapii.

Warunki psychoterapii humanistycznej - spójność, akceptacja i empatia

Warunkiem terapii jest świadomość klienta, iż doświadcza cierpienia lub chociaż dyskomfortu. Warunkami koniecznymi i wystarczającymi dla terapeuty są spójność, akceptacja i empatia. Spójność rozumiał jako autentyczność, rezygnację z maski eksperta i profesjonalisty. Psychoterapeuta powinien mieć kontakt z doświadczaniem siebie w relacji z klientem, nawet gdy towarzyszące mu uczucia nie są przyjemne. Spójny psychoterapeuta jest także gotowy (choć nie zmuszony) do dzielenia się nimi. Akceptacja jest bezwarunkowym uznaniem drugiej osoby. Często źródłem jej problemów jest bowiem niewystarczająca akceptacja ze strony otoczenia. Terapeuta nie może częściowo akceptować swojego klienta,  nie podważa i nie wątpi, w to co słyszy – nawet jeżeli treści nie są prawdziwe, zdobyte w ten sposób zaufanie pozwoli na ich zmianę. Nastawienie terapeuty powinno być przyjazne, serdeczne i niezaborczo troskliwe. Empatia dotyczy rozumienia świata klienta, gotowości do wkroczenia w ten świat i zrozumienia go, a także wrażliwością na zmieniające się znaczenia, uczucia i stany drugiej osoby. Dzięki tym elementom zapoczątkowuje się nieunikniony proces, ukierunkowany na rozwój.

Cele terapeutyczne w psychoterapii humanistycznej

Wynikiem udanego procesu terapeutycznego jest zmiana, która pozwala zwiększyć wewnętrzną spójność, ponosić odpowiedzialność za własne życie i osiągnąć własne cele. Osoba w pełni funkcjonująca ufa sobie i swojemu doświadczeniu, w oparciu o nie podejmuje decyzje. Jest to także człowiek otwarty także na innych i potrafi ich wysłuchać bez poczucia zagrożenia. Taki człowiek umie także żyć teraźniejszością, poświęcać uwagę przeżywanej chwili. Odpowiedzialność  za siebie wiąże się z poczuciem wolności i sprawstwem, pozwala na przystosowanie się do zmiennych warunków, twórcze podejście do życia i rozwój.